« Έλα να με φιλήσης »

Έλα να με φιλήσης πριν τα ρόδα
τα πέταλα με θλίψη ξεφυλλίσουν
πριν οι βροχές του γκρίζου φθινοπώρου
τα παραθύρια μου έρθουν να χτυπήσουν.

Πριν μ’ απλωθεί παντού-τάφος-το χιόνι
κι η ομίχλη μαρμαρώσει μου τα χείλια
πριν να περιφρονήσω και πετάξω
μέσα απ’ τα στήθια μου τη ζήλια!

Έλα να με φιλήσης τώρα, που όπου
και να περάσω φως ίσκιος μου θα ‘ναι
που μεθυσμένα είναι τα βήματά μου
κι είναι καλόδεχτα όπου πάνε.

Τώρα που περπατάω ψηλά κοιτώντας
και που ανασαίνω αρώματα και μύρα
τώρα που κάθε πόθος μου έχει γίνει
χορδή κι είναι η ψυχή μου λύρα.

Έλα να με φιλήσης τώρα
μεθαύριο θα ‘ναι αργά, τα βήματά μου
θα σέρνονται βαριά πάνω στο χιόνι.
Μεθαύριο θα ‘ναι αργά.
Στα δυο σου μάτια, θα σουρουπώνει, θα νυχτώνει!

[Αλέξανδρος Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν (1799-1837)]